Rørlege teikn
Nokre bilete verkar så underleg velkjende. Kvar har ein sett dei før? kan ein då spørje seg, og av og til kjem ein fram til kvar ein verkeleg har sett dei, andre gonger gjer ein det ikkje og ein blir ståande att med det svar at ein har sett dei inne i seg på ein måte som knapt nok vil seie at ein har sett dei, ein har vel meir ant dei som eit slag sjeleleg kompleks, men at dei verkeleg var der merkar ein først når ein ser biletet. Ein har alltid visst om det, men aldri før sett det, kunne ein kanskje seie.
Då eg såg Trudi Jaegers bilete, kjende eg på meg at no ver det der ute i rommet, som påtakeleg gjenstand, medan det før eksisterte i ein eller annan uforståeleg tilstand av ikkj-eksistens – og paradoksalt nok sjølv då som noko ganske bestemt.
Og det tyder at Trudi Jaegers bilete får fatt i noko som ikkje berre er sant for henne, men også for andre, at bileta hennar, gjennom si langsamt markerande skrift , i sin organisk talande heilskap – og ikkje minst mellom- og tomromma ladar og fyller heilskapen – er nødvendige synlege teikn der røynsle transcenderer seg til markerte svev.
Det er synlege teikn som ikkje gjer seg store og gjæve, heller er det rør-lege teikn som prøver å halde oppe eit minne om det kjære som er borte: i alt det forgjengelege blir noko i fargar og konturar samtidig halde fast og sleppt fri, i personleg vakker lett lysande rørsle.
—
Skrevet av Jon Fosse til utstillingen Wood and Water, vist ved Hordaland Kunstsenter, 1997.
Jon Fosse. Gnostiske essay. Det Norske Samlaget. Oslo, 1999